Efendimiz'e...

Efendim,

Yokluğunda seni özledik.

Sana değen rüzgarı, seni örten
bu­lutu özledik. Özlemeyi, özlenilmeyi, sevmeyi, sevilmeyi, sevindirmeyi,
sevindirilmeyi özledik Efendim.

Aşkı, gözyaşını, müsamahayı, ah­lakı,
adabı, ihsanı, irfanı, iz'anı, fe­raseti, basireti, şecaati, celadeti, adaleti,
meveddeti, muhabbeti özle­dik. .

İzzeti, hikmeti, fıtratı, şefkati,
hür­meti, devleti özledik.

Senden sonra tefrika meşrebimiz, taklit
mezhebimiz, cehalet mektebimiz, atalet fıtratımız, hamakat şöhretimiz, ihanet
sıfatımız, küffar velinimetimiz oldu.

Efendim,

Sen kendini
'abduhu ve rasuluhu: O'nun kulu ve elçisi' olarak takdim etmiştin. Sana iman
eden bazıları sana hürmet adı altında seni kulluktan 'kurtarıp' melekleştirerek
hayattan dışladılar. Bu ifrata karşı başka bazı­ları da tefrite sapıp seni
'güzel örnek' olmaktan çıkarıp bir 'postacı', bir 'ara kablosu' seviyesinde
görerek hayattan dışladılar.

Bunların hepsi sana iman ediyor­du. Ama
seni hayatımızdan çıkarma­nın ızdırabını çektirdiler bize. Bu işi, göğe çekerek
ya da yere sokarak yapmaları sonuçta hiçbir şeyi değiş­tirmedi.

Allah
seni 'güzel örnek' olarak gös­terdi. Sen, Kur'an'ın konuşanı, yürü­yeni, hareket
edeniydin. Tıpkı bir an­nede spermin insana, bir ağaçta su­yun meyvaya, bir
arıda tozun bala, bir tavukta darının yumurtaya, bir ko­yunda samanın süte
dönüşmesi gibi, ayetler sende hayata dönüşüyordu.

Allah ısrarla seni
örnek gösterirken, birileri ısrarla 'kitab'ı, kitapları örnek göstermekte
direndiler. Öylesi işlerine geliyordu, cansız bir nesneyi ör­nek edinmekle,
canlı bir insanı örnek edinmek aynı olur muydu?

Efendim ,


Kitapsızlıktan değil, 'peygambersizlikten' kırıldık. Yokluğumuz
pey­gamber yokluğu. Seni hatırlatan, se­ni andıran insanların hasretim
çeki­yoruz. Çocuklarımız peygamberi so­runca 'evladım onun ahlakı tıpkı
fa­lancanın ahlakı gibiydi' diyeceğimiz insanlar yok denecek kadar az.


İnsanlık destanıyla yaşıt olan vahiy sürecinde birçok kitapsız peygamber
gelmişti de, bir tek 'peygambersiz ki­tap' gelmemişti. Sayemizde yaşlı dünya ona
da şahid oldu efendim. Peygambersiz Kitab'a, Muhammed aleyhisselamsız Kur'an'a
da şahid ol­du. Şimdi Kur'an mahzun efendim , Kur'an öksüz. Seninle Kur'an'ın
arasını ayırdık, etle tırnağın, toprakla to­humun, anayla evladın arasını ayırır
gibi.

Gel de bir bak Efendim, bu maz­lum ümmetin hali pür melaline.
Bı­raktığın din tanınmaz hale geldi. Bı­raktığın sitenin harabelerinde
bay­kuşlar tünedi.

Gün geçmez ki ümmetin coğrafyasından feryat
yükselmesin, oluk oluk kan akmasın.

Bir olarak bıraktığın ümmetin kaç
parçaya ayrıldığının sayısını onu parçalayanlar dahi unuttu.

Bıraktığın
kutlu mirası hovarda mi­rasyediler gibi parçalayarak paylaş­tık Efendim . Nebevi
mirasın irfani ve ahlaki boyutuna bir hizip, ilmi ve fik­rî Boyutuna bir başka
hizip, siyasî ve hareketi boyutuna ise daha başka bir hizip sahip çıktı.
Yüzyıllardır tüm bu hizipler ellerindeki parçanın 'bütü­nün kendisi' olduğunu
iddia etmekle ömür tükettiler. 'Her hizip ellerindeki parçayla övünüp durdu.'
Hepimiz hakikatin merkezine kendimizi oturtup 'hak benim' dedik.

Oysa ki
Efendim, bazen parçala­nan hakikat hakikat olmaktan çıkar. Ait olduğu bütün
içerisinde anlamlı olan bir parça o bütünden ayrılınca anlamsızlaşabilir. Bunu
farkedemedik Efendim .

Efendim ,

İsrailoğulları, peygamberlerini
kat­lediyorlardı. Biz de senin güzel hatı­ratını, emanetini, adını ve sünnetini
katlettik. Seni katlettik Efendim .

Kimilerimiz için sen hiç ölmedin, o
ender bahtiyarlar seni hep içlerinde, işlerinde, hayatlarında, düşüncelerinde,
duygularında, eylemlerinde, evlerinde yaşattılar.

Kimilerimiz içinde sen
hiç doğma­dın. Onlar hep senden mahrum yaşa­dılar. Şol mahiler ki derya
içreydiler, deryayı bilmediler.

Varlığının kaç bahara bedel oldu­ğunu
bilmeyenler yokluğunun ıstırabını nasıl duysunlar Efendim ?

Seni çok
seviyoruz, seni çok öz­lüyoruz.

Bize kırgın mısın Efendim
?


MUSTAFA İSLAMOĞLU

Seni çok
seviyoruz, seni çok öz­lüyoruz.

Bize kırgın mısın Efendim

emeğine sağlık